Uczuleni z urojenia

Od dawna wiadomo było, że chorzy na celiaklię nie mogą jeść glutenu. Była ich jednak garstka. Dopiero gdy media nagłośniły wyniki badać australijskiego gastroenterologa Petera Gibsona z roku 2011 wybuchła prawdziwa epidemia „nietolerancji na gluten”, czyli choroby, którą Gibson nazwał non-celiac gluten sensitivity (NCGS). Objawami są niestrawności, wzdęcia, bóle głowy, zmęczenie, ociężałość, bóle stawów i mięśni. Coraz więcej celebrytów przechodziło na dietę bezglutenową i obszernie informowało o jej dobroczynnym działaniu we wszelkich mediach. Zaczął rozkręcać się potężny rynek towarów bezglutenowych.

Tymczasem autor badania, które wykazało istnienie „nietolerancji na gluten” poważnie się zastanawiał nad otrzymanymi przez siebie wynikami. Gibson doszedł do wniosku, że badanie należy powtórzyć gdyż prawdopodobnie w jedzeniu, które badani spożywali w czasie eksperymentu znajdowały się inne niż gluten składniki, które wpływały na ich samopoczucie. Kolejne badanie przeprowadzone w roku 2013 miało narzucone bardzo ostre rygory. 37 badanych, którzy uważali, że cierpią na NCGS podczas trwania całego eksperymentu jadło wyłącznie posiłki przygotowane przez naukowców. Gluten podawany był im tak, by nie wiedzieli o tym ani badani ani badacze, którzy mieli z nimi kontakt. I okazało się, że na objawy nietolerancji – wzdęcia, bóle stawów itd. – skarżyli się ci z badanych, których informowano, że jedzą gluten. Ci, którzy jedli, ale o tym nie wiedzieli nie skarżyli się na żadne dolegliwości. Wynika z tego, że nietolerancja glutenu nie związana z celiakią prawdopodobnie nie istnieje a NCGS to klasyczny nocebo czyli przeciwieństwa placebo – wiedza o tym, że coś nam może zaszkodzić wywołuje faktyczne negatywne efekty.

Na podstawie tekstu Piotra Stanisławskiego „Dieta bezglutenowa – jak sami siebie oszukujemy” opublikowanego w Crazy Nauka http://www.crazynauka.pl/dieta-bezglutenowa-jak-sami-siebie-oszukujemy/

mow