Jak opiekować się królową?

W chińskich ogrodach rosła już 3000 lat przed naszą erą, a starożytni Grecy i Rzymianie opiewali jej piękno w wierszach. Dawniej w każdym niemal ogrodzie i parku znajdowało się rosarium. Róże pnące znakomicie nadają się na ozdobę pergoli, furtek i tarasów. Odmiany miniaturowe można hodować nawet w doniczkach.

Najogólniej mówiąc róże rosną chętnie w lekko kwaśnej lub lekko zasadowej glebie. Potrzebują regularnego i obfitego podlewania i sporych dawek nawozu, najlepiej kompostu.. Źle odżywiane potrafią wyjałowić glebę, co nazywane jest zmęczeniem gleby po rośnięciu róż. Na takiej rabacie nawet przez 10 lat nie będą się udawały róże, więc należy tam sadzić inne, mniej wymagające rośliny.

Poza tym róże lubią dużo słońca, szczególnie rano. Najlepiej rosną na swojej własnej grządce, bez sąsiadów i drzew w pobliżu. Nie są to rośliny bardziej podatne na choroby niż inne gatunki, ale ich kwiaty są tak doskonałe, że wszelkie uszkodzenia od razu zauważamy.

Najczęściej są atakowane przez choroby grzybowe: mączniaka i czarną plamistość. Należy wtedy usuwać i palić wszystkie zmienione części roślin i stosować opryski fungicydem przez kilka kolejnych tygodni.

Najmniej szkodzą różom mszyce, ale zaatakowane pędy tracą też wiele ze swej urody. Najlepiej zabezpieczać krzewy środkami odstraszającymi owady, na przykład stosując oprysk z pokrzywy. Jeśli na krzewach pojawią się gąsienice chrząszczy, zjadające liście lub pąki kwiatowe, konieczny będzie oprysk środkami chemicznymi. Pamiętajmy jednak, że rośliny dobrze nawożone i regularnie podlewane rzadziej chorują i łatwiej znoszą ataki szkodliwych owadów.

Róże zaczynają kwitnąć już w czerwcu, niektóre odmiany kwitną aż do jesieni lub powtarzają kwitnienie w sierpniu. Wszystkie przekwitłe kwiatostany należy usuwać na bieżąco. W zależności od rodzaju, róże wymagają też różnego rodzaju cięcia prześwietlającego, zazwyczaj przeprowadza się je na wiosnę, gdy pąki są nabrzmiałe i widać uszkodzenia spowodowane zimą.

Ula Zaborowska