Jak odróżnić zabójczego muchomora od przepysznej kani

Drukuj
zdj. shutterstock
Większość wszystkich śmiertelnych zatruć grzybami w Polsce to zatrucia muchomorem sromotnikowym. Grzyb ten często bywa mylony z czubajką kanią. Niestety jedyne, co może uratować po skutkach takiej pomyłki, to przeszczep wątroby.

Po pierwsze NIGDY i pod żadnym pozorem nie zbieramy małych, nierozwiniętych kań, bo od muchomora sromotnikowego potrafi je odróżnić tylko wytrawny grzybiarz i to nie zawsze. U dorosłych osobników różnice są widoczne gołym okiem dla każdego. Powierzchnia kapelusza u czubajek jest pokryta przyrośniętymi, odstającymi i wełnistymi łuseczkami. U muchomora sromotnikowego skórka na kapeluszu jest niemal gładka, z wrośniętymi ciemniejszymi włókienkami. Pierścień pod kapeluszem kani jest wełniasty i można go przesuwać po trzonie, pierścień muchomora jest strzępiasty i nie da się go przesunąć. Podstawa trzonu kani jest bulwiasta i zgrubiała, ale nie ma pochewki, a podstawa trzonu muchomora ma pochewkę.

Wątpliwości należy rozstrzygać zawsze na rzecz muchomora i nie zbierać grzybów, co do których nie ma się 100 procentowej pewności. Muchomor sromotnikowy ma słodki zapach przypominający zapach sztucznego miodu. Smak ma łagodny, słodkawy, lekko orzechowy, ale nie należy próbować grzyba, ponieważ jego śmiertelna dawka to 30g. Trujący składnik, amanityna powoduje uszkodzenia komórek wątroby. Trucizna nie jest rozkładana podczas gotowania, smażenia, marynowania czy suszenia, więc grzyba nie da się przyrządzić tak, by był jadalny. Amanityna w nim występująca ulega zniszczeniu dopiero w temperaturze 290 stopni.

Pomyłki z muchomorem sromotnikowym mogą dotyczyć innych grzybów blaszkowych. Podobną do muchomora barwę ma gąska zielonka, która nie ma jednak ani pochewki u podstawy trzonu, ani pierścienia pod kapeluszem i ma żółte blaszki oraz drobno łuseczkowatą fakturę kapelusza. Zielonkawe gołąbki jak: gołąbek modro żółty, gołąbek zielonawy, gołąbek grynszpanowy, gołąbek oliwkowozielony też nie mają pochwy u podstawy trzonu, ani pierścienia.

Więcej informacji o grzybach jadalnych, niejadalnych i trujących znajdziesz w internetowym atlasie grzybów: www.grzyby.pl.

Maryla Musidłowska


Powierzchnia kapelusza u czubajek jest pokryta przyrośniętymi, odstającymi wełnistymi łuseczkami. Pierścień pod kapeluszem kani jest wełniasty i można go przesuwać po trzonie. Podstawa trzonu kani jest bulwiasta i zgrubiała, ale nie ma pochewki.